Zondag rustdag

Nieuwjaarsdag beschouwt Roel als een zondag. Rustdag. Lichaamsbeweging en dieet? Die komen later wel. Dus maken Pien en hij de restjes op van gisteren, inclusief tiramisu. En ook is er gelukkig nog een staartje port. Het smaakt hen best.
Waardoor hun lijn weer hopeloos verslonst. Dan kunnen ze ook wel de chocola opsnoepen. Gisteren gekregen van hun gasten. Zoiets kan je toch niet laten staan.
Na het weekend, beloven ze elkaar, beginnen we voor het echie.

Onherroepelijk leidt ’s middags hun gesprek naar afvallen en een strak figuur.
‘We hebben genoeg fitnesscentra in de buurt,’ zegt Pien. ‘In het buurthuis kan het misschien ook.’ Ze heeft het over apparaten en trainingen in groepsverband. Pilates, zumba, spinning of essentrics. Hoe dat ellendige afpeigeren ook heet wat ze je laten doen.
Roel staat nog levendig een Amerikaan voor ogen die in het vliegtuig op twee stoelen zat. Twee naast elkaar, voor elke bil één. Roel gruwt van het idee dat hij zo uit zou dijen. Pien heeft gelijk. Maar moet dat per se via fitness en dieet?
‘Het klinkt zo ongezellig, Pien.’
‘Hè Roel,’ zegt ze. ‘Hè man, doe niet zo slachtofferig.’
Zo voelt hij zich nu eenmaal. Pispaaltje van de afslankindustrie. Kom op, ouwetje, spreekt hij zichzelf toe. Doorbijten. Pien moet een beetje trots op me blijven. Een beetje met me kunnen showen. Want anders…Daar denkt hij niet graag aan.

Op zijn computer vindt hij dieetclubs en afvallen met personal coach. Dat laatste spreekt hem aan. Zo iemand die je oppept, mocht je de moed verliezen.
‘Zullen we iets met een coach doen, Pien?’ Roel doet verslag.
Ze hebben nu de tijd er een te kiezen. Voorkeur voor leeftijd, man of vrouw, Buitenveldert, centrum misschien? Ze scrollen door het aanbod.
Ene Els lijkt hen wel wat. Vijftig, met praktijk in de Pijp. Ze kijken naar haar foto: niet overdreven slank, geen mannequin. Meer een figuur zoals ze zelf wel zouden willen.
‘Van thuis uit kunnen we er met de metro heen,’ zegt Pien. ‘Met de Noord-Zuidlijn, die gebruiken we dan ook een keertje.’
Thuis, zegt ze. Mijn huis, denkt Roel, nu is het van ons samen. Hij zoent Pien in haar hals.

Digitaal vullen ze een formulier in. En sturen dat met naam, geboortedatum, lengte en gewicht –zoef- de ether in naar de praktijk van Els.
Haar nieuwjaarsreces zal nog tot maandag duren. Daarna volgt onherroepelijk het eind van hun vertrouwde eet- en drinkpatroon. Het ongelimiteerd innemen.

‘Zullen we alvast meteen met minderen beginnen?’ vraagt Pien voorzichtig. ‘Anders maken we ons zo afhankelijk van dat mens. Die heeft dan alles over ons te zeggen.’
Op die manier heeft Roel het niet bekeken. Hij dacht meer: ik bel aan bij Els, hoor haar vonnis aan en doe vervolgens braaf wat ze van me verlangt.
Maar nu meteen? Bij voorbaat al? Nou ja, oké, aan Roel zal het niet liggen.