Linda’s moeder vertelt over verf, vloerbedekking, haar bed achter een wandje.
Linda luistert met een oor, het andere volgt het journaal op de tv voor haar. Ze heeft haar moeder al zo vaak gevraagd haar niet tijdens het nieuws te bellen.
‘Van de oude slaapkamer maak ik een werkkamer,’ zegt moeder, tussen het commentaar door op Kim Jong-un, president van Noord-Korea.
‘O ja?’ Linda staart naar zijn bolle kop en naar de roze mond van Trump.
‘Bij het opruimen heb ik leuke foto’s teruggevonden, van vroeger, toen ik jong was.’ Zodra haar moeders stem afzwakt, zegt Linda:
‘Mam, ik hang weer eens. Ik moet nog eten.’
Haar moeders afscheidsgroet klinkt enigszins bedrukt. Dat zakt wel weer, denkt Linda. Maar als twee weken later moeder opnieuw belt, neemt Linda toch even de tijd.
‘Heb ik je al verteld over mijn uitje, dat ik met vriendinnen een weekje naar Terschelling ga?’ vraagt haar moeder.
Linda humt afwachtend.
‘Zou jij misschien voor de poes kunnen zorgen, en voor mijn planten?’
Ma denkt zeker dat haar jongste dochter niets te doen heeft. Zo kijkt ze altijd tegen haar aan.
‘Helpen mijn broer en zus toevallig ook?’
‘Die hebben het altijd zo druk.’
‘Ik niet soms?’
‘Wat doe je momenteel dan?’
Linda verkrampt. Denkt ma misschien dat ze zomaar wat zegt?
‘Gewoon, wat ik altijd doe, mam, gitaarles geven.’ Linda gaat niet voor de tiende keer uitleggen wat daarbij komt kijken. ‘Zij kunnen ook wel eens wat doen,’ zegt ze.
Ma belooft het hen te vragen, voor het weekend.
Linda is al een tijd niet in moeders flat geweest, het ruikt er naar nieuw hout, en verf. Onmiddellijk krijgt ze het benauwd. Alsof de lucht vergeven is van moeders eisen en haar wensen, waaraan Linda onmogelijk kan voldoen.
De gang naar de woonkamer is donkerrood geschilderd, er ligt vloerbedekking die ze nog niet kent. Aan de wanden foto’s van Linda’s broer en zus, met hun gladde tandpasta glimlach, bij hun afstuderen –zo ver heeft Linda het niet geschopt-, de promotie van haar zus, haar broers’ huwelijk. Bij Linda kwam het ook al niet van trouwen.
Ze aait de poes, geeft hem te eten in de kleine keuken, verschoont zijn bak. Met een gieter loopt ze door de woonkamer, waar ook haar moeders bed nu staat. In mama’s oude slaapkamer staan bloeiende planten. Links op een standaard ma’s oude gitaar -Linda wist niet dat ze die nog had -, oefenboeken op een standaard. Er hangt een reeks portretten van haarzelf, Linda, met haar ogen in spleetjes, haar mond in grimassen vertrokken. Linda met uitgestoken tong tegen haar moeder, een lange neus tegen haar vader en de hele maatschappij, die altijd om gelikte plaatjes vragen.
Eronder hangen foto’s van haar moeder, toen ze zo’n beetje net zo oud als Linda op de foto’s was, dezelfde bekken trekkend.