We hebben hier wat beters

De eerste jaren dat Roel met Pien verkeert, is zijn oudste zoon niet over haar te spreken. Pien is te eigenwijs, heeft het hoog in haar bol. Al zegt Mike zoiets alleen aan Roel, Pien merkt het heus wel.
‘Ik kan geen goed bij hem doen,’ zegt ze terneergeslagen.

‘Wat kan jou het schelen. Die vent weet niet wie hij afwijst. Straks krijgt hij spijt.’ Dat soort dingen verzint Roel om Piens geluk weer op te krikken. Veel helpt het niet, hij weet: ze zou zo graag bij Mike een beetje in de smaak vallen.
‘Andere stiefmoeders hebben wel verteld dat het een vak apart is,’ zegt ze.
‘Mike was een moederskind.’ Wat het er niet eenvoudiger op maakt.

Het afgelopen jaar was Pien graag voor het eerst eens met Roel naar Ontario gevlogen. Waar Mike met Francis woont en hun twee kleintjes. Wegens de pandemie ging het niet door en spreken ze elkaar alleen maar via zoom en skype of telefonisch.
Zoals twee weken terug, waarbij Roel zegt:
‘Mijn broeken zitten veel te strak door al die feestdagen.’
‘Nou, dan de mijne wel,’ zegt Mike.
Pien weet een probaat middel, Nederland in beweging.
‘In Canada hebben jullie vast ook zoiets,’ zegt ze. ‘Met oefeningen voor je hart, je rug en buik, vaak met gewichtjes. Doe je dat elke dag, dan is dat vet er zo weer af.’
‘Dat was al op de buis toen ik nog thuis woonde,’ zegt Mike. ‘Je wilt niet dood gevonden worden voor tv als dat programma aanstaat. We hebben hier heus wel wat beters.’

Na afloop van de zoomsessie zit Pien verbouwereerd voor haar screensaver.
‘Ik dacht dat het allang goed was tussen Mike en mij,’ zegt ze.
Roel denkt teleurgesteld: wat houdt Mike tegen om haar in zijn hart te sluiten?
‘Wat was er nou?’ vraagt Roel wanneer hij kort erna weer opbelt.
‘Niks,’ antwoordt Mike. ‘Chagrijn van de migraine. Die stak de kop op toen we zoomden.’
‘Dus gaf je Pien er maar van langs?’
‘Ik zeg straks wel even sorry.’

‘Oké.’ Roel durft niet te vragen hoe moeilijk het kan zijn om ook iets aardigers te zeggen. Wanneer ze uitgepraat zijn, roept hij:
‘Pien, Mike wil je spreken.’ Ze neemt Roels mobiel over.
‘Ha Mike, heb je je kerstboom nog staan?’ hoort Roel vragen terwijl hij de kamer uitloopt, verwachtingen niet al te hoog gespannen.

‘Mike maakte zijn excuses,’ zegt Pien naderhand. Wat Roel niet anders had verwacht.
“Na wat gepraat vroeg hij zomaar: ‘Hoe gaat het met mijn zus?’” vertelt Pien opgetogen. “Niet: ‘… mijn stiefzus’, zoals hij Stella altijd noemt, lekker afstandelijk. Nee, hij zei: ‘mijn zus’. Mike beschouwt mijn dochter als zijn zus.” Pien glimt erbij, wat Roel vertedert.
‘Het moet niet gekker worden,’ zegt hij. “Straks maakt hij jou nog voor zijn ‘moeder’ uit.”