Pien laat haar koormaatjes foto’s van vroeger zien.
‘Kijk eens hoe mijn moeder me had vetgemest.’ Pien heeft er erg veel moeite voor gedaan haar overmaat aan kilo’s kwijt te raken. En nog doet ze er alles aan ze van haar lijf te houden.
‘Als ik niet let op wat ik eet, word ik net zoals hij.’ Ze wijst naar een omvangrijk lid van het orkest waarmee het koor vanavond repeteert. ‘Ik eet alleen maar vis, noten en salades,’ zegt ze. Wat buitenshuis alleen te vinden is in een saladebar of vegetarisch restaurant.
Roel, die zo sexy cello speelt, en op wie Pien een oogje heeft, voegt zich net bij hen als een koorvriend zegt:
‘Ik leef voornamelijk op bessen uit India en China. En op quinoia uit Peru.’ Dat lijkt Pien ook niet gek, want alle groene sla komt langzaamaan haar neus uit.
‘Volg toch het Dokter Frankdieet,’ zegt een volslanke koorvriendin. ‘Vlees, vis, alles mag, behalve koolhydraten.’ Ook Pien zou best weer eens een lapje van het een of ander lusten. Wat uit den boze is binnen het oerdieet dat ze nu volgt.
In het weekend leest Pien haar dubbeldikke ochtendkrant, met pagina’s vol voedseltips voor het milieu. Van alle regels en verboden die erin beschreven staan, krijgt ze het Spaans benauwd.
Tijdens de pauze van de kooravond erna beginnen haar maatjes meteen over het milieukatern. Ze hebben het van kaft tot kaft gespeld, Roel kent het niet.
‘Zacht fruit en bessen worden sterk ontraden, net als elk voedsel dat per vliegtuig hierheen komt,’ zegt de tenor met een bedrukt gezicht. De koorvriendin zucht.
‘Ik mag hooguit een keer vlees per week.’
‘De andere zes dagen niet?’ vraagt Roel. ‘De moederkerk verbiedt het enkel op de vrijdag.’
Een jarig koorlid, met feesthoedje en strik, komt bij hen staan. Ze houdt een schaal vol glanzend mokkagebak voor.
‘Zelfgemaakt,’ zegt ze stralend. ‘Lust je een stukje?’
De koorvriend –die van de uitheemse bessen- zegt:
‘Nee hoor, bedankt.’ In zijn toon valt walging te bespeuren. Ook Dokter Franks fan slaat het af.
‘Wat een bom koolhydraten!’
De jubilaris draait zich abrupt om. Pien krijgt het warm, ze heeft met haar te doen.
‘Het is gewoon een nieuwe kerk,’ fluistert Roel in Piens oor. ‘Voor alle zonden word je streng gestraft met extra kilo’s. En ongelovigen kunnen het schompes krijgen.’
Pien verslikt zich in haar thee. Roel klopt haar op de rug. Zijn hand blijft even liggen. Ze pakt een stukje van de taart.
‘Heerlijk,’ zegt ze.
De jarige fleurt op. Een koorlid roept:
‘We gaan weer repeteren.’
De kooruitvoering met orkest vindt een week later plaats. Meteen na afloop staat Roel weer naast Pien. Hij vraagt:
‘Gaan we straks samen eten?’
Ze knikt, inwendig juichend.
‘Grieks, Italiaans, of Portugees?’
Pien maakt het weinig uit, als het maar knie aan knie met Roel is.