Roeleboeltje

Getrouwd-zijn voelt nu zo gewoon alsof het altijd al zo was. In die zin heeft Pien wel gelijk: het maakt niet uit of je je boterbriefje hebt of niet. Maar voor de rest is Roel een andere mening toegedaan. Getrouwd geeft zekerheid, vindt hij, op alle fronten, financiën en huisvesting nog als minste. Alleen, sinds kort zit hem iets dwars.

De afgelopen maanden ontvangt Pien voortdurend mails, apps en telefoontjes van ene Falco. Die de nieuwe dirigent is van haar koor. Hij maakt haar deelgenoot van ieder wissewasje dat niets met koor of met muziek te maken heeft. Waar Pien op reageert. Ze vertelt er wel eens over, laat Roel soms filmpjes zien die Falco stuurt.

Eerst vond Roel het grappig, soms interessant, soms was hij met de man begaan. Maar langzaamaan wordt het teveel. Roel krijgt de indruk dat de dirigent meer met Pien wil dan dat hem lief is. De berichtenwisseling – bijna dagelijks- zint Roel niet. Ook al is Pien er volgens Roel, de vrouw niet naar iets met die Falco te beginnen. Wanneer ze diens zoveelste app becommentarieert, zegt Roel:
‘Die man houdt vol.’ Stille hint.
‘Ach,’ zegt Pien. ‘Koor op een laag pitje, pas gescheiden, nieuwe relatie, daar is hij nu eenmaal vol van.’
Bang om haar voor het hoofd te stoten, zegt Roel maar niets.

Een nieuwe werkdag, Roel staat klaar om naar zijn school te fietsen. Pien zegt:
‘Falco vroeg of ik een terrasje met hem wilde doen, tegen vijven. Dus ik kom wat later thuis.’
‘Zal ik vast koken?’
Rozig van wijn, buitenlucht en van haar onderonsje met die Falco, komt Pien tegen half acht thuis. Ogen opgemaakt –vervaagde lippenstift- en in een fleurig zomerjurkje. Ver boven de knieën die Roel graag ziet. Ze valt Roel om de hals.

‘Je kan wel met hem lachen, zeg.’
‘Ja, was het leuk?’ perst Roel eruit. Een oud spookbeeld dringt zich aan hem op. Hij wuift het weg: er is niets aan de hand, Falco heeft een relatie, Pien is om mee te kletsen. Maar zijn onvoorwaardelijk vertrouwen valt Roel zwaar. Pien port zijn vuurtje nog wat op.
‘Die vriendin van Falco, weet je wel?’ vraagt ze. ‘Die is toch niet zo serieus als het eerst leek,’ vertelt ze liggend op de bank, terwijl Roel pannen op de tafel zet. ‘Nogal los-vast.’
‘Hoezo?’
‘Hij praat wel aardig over haar, maar evengoed is hij heel flirterig.’
Roel was er bang voor.
‘Met jou?’
‘Ach.’ Pien tuit zuinig haar lippen.

‘Heb je gezegd dat het met mij niks niet los-vast is? Maar vast-vast?’ vraagt Roel.
‘Hè Roeleboeltje, doe nou niet moeilijk,’ zegt Pien. ‘Natuurlijk weet ie dat. Zo niet, dan peper ik het hem nog eens in.’
‘Doe jij dat maar,’ zegt Roeleboeltje.