Nu ze per dag thuis maar één gast ontvangen, vieren ze Piens verjaardag digitaal. Via een zoommeeting met Jos, Piens dochter Stella en haar man. Vooraf zit Roel over zijn zoon te dubben. Toen hij het afgelopen anderhalve jaar Jos op de hoogte hield van Stella’s hoop die telkens werd teleurgesteld, was Jos erg met zijn stiefzuster begaan. Maar nu weet hij van niets, omdat Stella hen op het hart gebonden heeft te zwijgen.
In feite heeft dat tot gevolg dat ze Jos buitensluiten. En als het grote nieuws bekend wordt? Dan snapt zijn zoon dat iedereen van het gezelschap het al wist, behalve hij, en wordt hij ongetwijfeld nijdig. Wat Roel per se niet wil.
‘Zou Stella geen uitzondering willen maken, denk je?’ vraagt hij Pien. Ze belt Stella, legt hun dilemma uit, meermalen hoort Roel haar ‘ja maar…’ zeggen. Met strak gezicht legt ze weer neer.
‘Ze wil het niet,’ zegt ze. ‘Ze is nog te bezorgd.’
‘Stella’s wil is wet,’ zegt Roel gelaten.
Bij hen thuis dekken ze een feestelijk tafel. Op het zoomscherm ziet het er ook bij Stella en bij Jos gezellig uit. Stella oogt opgewekter dan Roel in tijden heeft gezien. Haar gezicht oogt voller, meer ontspannen. Meteen vreest Roel dat het verzwegen onderwerp als een olifant op zal doemen.
In Stella’s wijnglas zit vast een sapje, denkt hij, gelukkig valt het op het scherm niet op. Ook hoopt hij maar dat Jos niet merkt hoe Stella om de haveklap van tafel opstaat, zich terugtrekt en dan weer in beeld verschijnt. Alsmaar een plasje meent Roel zich van zijn Anne te herinneren toen ze zwanger was van Jos.
Wel stelt het Roel gerust dat hun gesprek zo ongedwongen van de ene naar de ander ketst, de avondklok, thuiswerken, de nieuwe president Joe Biden. Bij de koffie gaan ze op Piens verzoek zelfs nog een potje toepen, net als vroeger toen Stella nog thuis woonde.
Vanaf een uur of tien ontsnapt de ene na de andere gaap aan Stella’s mond. Achter de hand en in haar elleboog. Al snel zegt ze wat bleekjes:
‘Ik heb een drukke dag gehad, ik brei er weer een eind aan.’ Pien zou het net zo kunnen zeggen, beseft Roel verrast, dezelfde woorden op dezelfde toon.
‘Gaan jullie vooral lekker door.’ Stella werpt hen een handkus toe.
Nu hebben ze alleen Jos nog op hun scherm.
‘Ze ziet er goed uit, vind je niet?’ vraagt hij. ‘Je zou haast denken …’ Alsnog neemt er een levensgrote olifant een kijkje in hun beeld. Roel verstijft, Pien glimlacht ietwat bête. Ik moet iets zeggen, denkt Roel. Nu.
‘Ik hoop het zo ontzettend.’ Als aerosollen hangen zijn woorden in de lucht.
‘We zullen het wel horen,’ zegt Jos. ‘Ik ga er ook vandoor.’