Tegenover de glazen schuifdeuren van station Rai zit Marleen, onder een viaduct. Automobilisten op de A10, ringweg Amsterdam, razen boven haar. Op een houten bankje, rug tegen een matglazen schot wacht ze op tram 4. Zwarte haarband in het grijze haar, sportjack tegen weer en wind. Op haar smartphone scrollt ze door het nieuws en leest over een zeventienjarige scholiere. In gedachten ziet Marleen het meisje naar een dakrand lopen, knielen en ertegenaan gaan liggen. Haar mascara doorgelopen, haar betraande wangen vlekkerig. Haar eens zo blije, warme puberlijf, dat zich liet koesteren, een verraderlijk onding. Ze wil het dumpen. Tien verdiepingen scheiden de scholiere van de straat beneden.
Marleens borstkas klemt, haar armen verstijven. Met moeite onttrekt ze zich aan de alinea’s. Tochtige wind onder het viaduct verkoelt haar wangen. Ze ruikt benzine. Links naast haar zit haar zus Cila in grijsgroene winterjas met capuchon, donkere ogen achter een bril. Reizigers met rolkoffer lopen de glazen deuren uit van het station.
In Marleens gedachten suist de scholiere met wapperende haren omlaag. De digitale krant zegt: Een scherm twee verdiepingen lager brak haar val. Marleen rilt en kijkt opzij. Naar twee mannen die aan touwen tegen de zijgevel hangen van hotel One. In een rand van witte gevelplaten ontbreken er een paar. Haar zus wijst op Marleens mobiel.
‘Vreselijk voor zo’n tiener,’ zegt ze. ‘Enkel om een foto van haar blootje.’ De gewezen minnaar van het meisje postte die op een of andere site, om haar en haar familie te beschamen. De toeristen van daarnet steken over en slaan rechtsaf een tunnel in.
‘Dat bloot taboe is toch vijftig jaar geleden al doorbroken?’ zegt Marleen. ‘Weet je nog die PSP-poster, van een jonge vrouw met blote borsten?’ Vrolijk in een wei met een zwart-witte koe. Het staat Marleen nog levendig voor ogen. Wat haar zus terug zegt, gaat in verkeerslawaai verloren. Achter een rij witte schuttingen bungelen metalen balken in kettingen hoog aan een rode hijskraan.
‘Phil Bloom was toen ook op tv,’ zegt Cila. ‘Piemelnaakt achter een krant.’
‘En Woodstock,’ zegt Marleen. Haar hart verwarmt. Ze ziet zichzelf weer demonstreren op de Dam: Wij Vrouwen Eisen, Baas in Eigen Buik. ‘Schoolmeiden van tegenwoordig hoeven dat gepest toch niet te pikken?’ zegt ze. Haar vuur uit vroeger tijden laait omhoog. Ze zou die ex-vriend van dat meisje graag een lesje leren.
‘Daar is de tram,’ zegt Cila. ‘Mooi op tijd.’
Marleen houdt haar kaart tegen de lezer. In haar gedachten loopt ze met haar zus in overall door gangen en lokalen van een middelbare school. Die van dat meisje uit het nieuws. Marleen klemt een grote rol papieren onder de arm, emmertje stijfsel en borstel in de hand. Door de hele school plakken ze de muren vol met posters. Van blote jonge mannen en vrouwen, dartelend tussen weidebloemen en zwart-witte koeien.