In haar ondertoon

Ook in voorlees versie (met ondertoon)

Na een paar dagen al is Roel gewend aan Piens uithuizigheid. Alsof ze ‘s ochtends weer naar de bibliotheek fietst, ondanks Covid zoveel. Dat ze niet daar, maar in haar huis werkt, negeert hij maar zo’n beetje.

Om vier uur wuift hij online zijn laatste leerling  weg en gaat op internet op zoek naar opties om te trouwen. Het moet er nu maar eens van komen, vindt hij. De pandemie is bij lange na niet afgelopen. Op de tv heeft hij gezien dat tegenwoordig stellen dan maar zonder vrienden en familie trouwen. Het grote feest komt later wel.
Roel scrollt wat op de site van het stadhuis in Amstelveen. Nauwkeurig leest hij alle regelingen. Zodra ze in ondertrouw zijn gegaan, staat er, kunnen ze veertien dagen later trouwen.
Het wordt Roel warm om het hart. In ondertrouw zou zelfs al morgen kunnen. Zal ik Pien verrassen? Dan vraagt ik straks gewoon zoiets als: “Wordt het niet eens tijd om maar te trouwen?” En als ze dat ook vindt: “Dan fietsen we morgen meteen naar het stadhuis.” Pien zal verbaasd staan over mijn voortvarendheid.

Wanneer Pien thuiskomt, drinken ze eerst wat, loom zit Roel naast haar op de bank. Hij wil niet al te snel zijn met zijn voorstel en vraagt:
‘Had je veel werk vandaag?’ Pien antwoordt:
‘Gaat wel.’ Dan zegt ze: ‘Ik zat net op de fiets over ons trouwen na te denken.’ Biedt ze hem nu een opmaat voor zijn plannen?
‘Een huwelijk beschouwde ik altijd als iets voor met z’n tweeën,’ vervolgt ze. ‘Een soort statement dat we bij elkaar horen en samen verder gaan.’

In haar ondertoon beluistert hij een grote ‘maar.’ Alsof Pien daar nu anders over denkt.
‘Ik ook,’ zegt Roel. ‘Hoezo?’
‘Wat ik ingewikkeld vind,’ zegt ze stijfjes rechtop, ‘is wat jij zei voordat je moeder viel en zo. Je was op stap geweest met Giel. Die had verteld over zijn overleden nicht en van haar vriend die toen zijn huis uit werd gezet. Jij zei: zoiets mag jou niet overkomen. Ik moest je huis erven, zei je. Als we snel trouwden, dan was dat maar geregeld.’
‘Zo is het.’ Hij zet zich schrap: nu ik met mijn verrassing. Maar Pien is hem voor.
‘Net op de fiets dacht ik over je zoons,’ zegt ze. ‘Ik vroeg me af: Wat vinden die ervan? Die rekenen waarschijnlijk op jouw huis. In plaats daarvan krijg ik het, hun stiefmoeder. Nota bene. Dat geeft maar ruzie in de tent, daar pas ik voor.’

Stiefmoeder, ruzie om zijn huis? Mijn hemel, Roel voelt zich overdonderd. Zijn zoons zijn dol op Pien. Nietwaar?
‘Zo heb ik er nooit over nagedacht,’ zegt hij timide en hij bedwingt de onrust in zijn lijf door maar eens op te staan. Daar gaat mijn plannetje, vreest hij, wil Pien nog wel? Zo klinkt ze niet.
Dus houdt hij zijn verrassing voor zich.