Zodra hij met pensioen was, dacht Arnoud, had hij niet langer een agenda nodig. Eenmaal werkeloos en zonder plichten, zou hij onaangekondigd bij zijn oude buurman langsgaan, met zijn vriend Ger een praatje maken aan de telefoon, met een oud-klasgenoot gaan wandelen. Nu is het zo ver, Arnoud is gepensioneerd.
Hij belt bij zijn ex-buurman aan. Niet thuis. Hij belt Ger op.
‘Sorry,’ zegt Ger, ik ga net naar de bioscoop. Zullen we een afspraak maken?’
‘Morgen?’ vraagt Arnoud, een lege dag als al zijn andere.
‘Dan komen de kinderen, op dinsdagochtend tennis ik. Dinsdagmiddag misschien?’
‘Ik probeer het wel een andere keer.’ Arnoud had het zich terloopser en spontaner voorgesteld. Zijn ex-klasgenoot dan maar.
‘Morgen reis ik naar de Dolomieten, wandelen met mijn vrouw,’ zegt deze. Krap een week later vliegen ze naar Kopenhagen, waar hun oudste dochter woont. ‘Maken we alvast een afspraak voor erna?’
‘Bel maar een keertje als je er weer bent,’ zegt Arnoud, met tegenzin.
Voor hem ligt een zee aan vrije tijd. Hij doet zijn ochtendgymnastiek voor de tv, haalt boodschappen, oefent wat Italiaans uit een oud studieboek. Niemand komt onaangekondigd bij hem langs, niemand die zomaar opbelt.
Bij een ommetje langs het buurthuis ziet Arnoud een aankondiging hangen van 60+ gymnastiek. Hij meldt zich online aan.
Sindsdien gaat hij daar ‘s maandags om twee uur naartoe en woensdag om kwart over negen. De oefeningen gaan hem veel gemakkelijker af nu hij ze groepsgewijs uitvoert. In de kleedkamer vertelt een medesporter van zijn Italiaanse les.
‘Is dat niet iets voor jou?’ vraagt hij.
‘Niet gek,’ antwoordt Arnoud. ‘Thuis in mijn eentje komt het er vaak niet van.’
Voortaan volgt Arnoud met opgeruimd gemoed zijn groepsles Italiaans in de Kastelenstraat. Op een dinsdagmiddag om half drie kuiert hij er net naartoe, als hij zijn voormalige buurman tegen het lijf loopt. Die vertelt over zijn bridgeclub, die nieuwe leden zoekt.
‘Heb jij er misschien zin in?’ vraagt buurman. We spelen in Oost, vrijdags van twee tot vier.
Ook daar geeft Arnoud zich voor op.
Dat moet hij hoognodig eens aan Ger vertellen. Die zal versteld staan.
‘Wil je weten wat ik doordeweeks nu zoal doe?’ vraagt Arnoud.
‘Natuurlijk.’
Arnoud vertelt wat, waar, en wanneer.
‘Nou nou, een heel programma,’ zegt Ger. ‘Hoe krijg je het voor elkaar?’
“’s Avonds oefen ik,’ antwoordt Arnoud. ‘Grammatica, en ook bridgespellen uit een boek.’ Wanneer hij ermee klaar is, bekijkt hij een detective op tv. ‘Moe, maar voldaan.’
Op zo’n avond belt zijn oude schoolmakker op.
‘Wat heb ik je lang niet gesproken. Hoe gaat het met je?’
‘Heel goed,’ antwoordt Arnoud.
‘Ik wou je vragen voor een wandeling, voor morgen.’
‘Sorry,’ zegt Arnoud, en draait wat op zijn stoel. ‘Mijn dag zit al bomvol.’
‘Zullen we dan maar een afspraak maken?’
Schoorvoetend noteert Arnoud een datum en een tijd.