Jaren geleden kwam een stroom op gang van Whatsappjes, telefoontjes en vertrouwelijke mededelingen van vrienden en vriendinnen wiens zoon of dochter zwanger werd. Soms aan Roel gericht soms Pien. Ze leefden mee, kenden het kind dat nu zelf vader of moeder worden zou.
Heel in het begin deed Roel zelf mee aan de tamtam, over zijn kleinkinderen in Canada.
Telkens was de eerste aankondiging een verrassing, volgden foto’s van een eerste echo, de zwangere met zwellend buikje, onthulling van het geslacht. Nou ja, wat een aanstaande grootouder zoal met vrienden en vriendinnen deelt. Roel en Pien verheugden zich er samen met hen over.
Piens dochter Stella en haar man zouden graag meedoen met zo’n nieuwe levensfase, maar het komt er steeds niet van. Al wijst hun medische dossier erop dat het zou moeten kunnen. Het weinige dat haar dochter loslaat doet Pien beseffen hoeveel verdriet het Stella doet. Je zou het onderhand een trauma kunnen noemen.‘Dat stemt me nog het treurigst,’ zegt Pien aan tafel tegen Roel. ‘Ik gun het hen met heel mijn hart.’
Later zegt ze:‘Ik zou ook best graag oma willen worden. De kleintjes van een ander zijn toch anders dan de mijne.’
Op een avond zit Roel met Pien na het journaal nog even op hun blauwe bank.‘Ik kan er niets aan doen,’ zegt Pien. ‘Ik vind het erg dat mijn tak van de familie hierbij eindigt.’ Er blinken tranen in haar ogen.
Roel schuift tegen haar aan, zijn hand op haar dij. Ze zucht, slikt en zegt hees:
‘Maar daar wil ik Stella voor geen goud mee opzadelen. Ze heeft genoeg aan haar eigen zorgen. Ik word geen grootmoeder en daarmee uit.’
Roel streelt haar natte wang.
‘Je bent ook oma van mijn kleinkinderen,’ zegt hij, al is dat nu voor Pien een schrale troost.
Opa’s en oma’s in spe blijven aan Pien hun confidenties doen per WhatsApp, email of per telefoon. Ze leeft van harte mee met zwangerschappen en geboortes. Wel belicht ze tegenwoordig in enige reactie, meestal later, ook haar eigen lot en de rijke inhoud van haar leven zonder kleinkind.
Niet eens zo lang sinds ze dat haar vrienden, grootouders in wording, ronduit vertelt zit ze stilletjes met Roel aan tafel. Dan zegt ze:‘Had ik maar nooit onthuld dat het omaschap aan mij voorbij zal gaan. Het lijkt of ik een soort melaatse ben geworden, of mijn vriendinnen medelijden hebben, ik hoor niet meer bij hen. Ik had gedacht dat Addie me de echofoto van haar dochter sturen zou, Yvonne haar schoondochters dikke buik, van Riny had ik honderd kiekjes van haar pasgeboren kleinzoon moeten krijgen. Maar nee, ik krijg en hoor zowat niks.’
‘Had je dat wel gewild?’ vraagt Roel.‘Natuurlijk wil ik dat,’ antwoordt ze. ‘Net als vroeger.’ Maar vroeger is verleden tijd.
Mooi cursiefje.