Of hij bij haar intrekt? Je overvalt me, zegt Pien op de woensdagavond. ‘Bespreken we dat in het weekend?’ vraagt ze.
Roels hoofd vult zich met zuchten, rond zijn hart groeit traag een laagje lood.
Donderdag, muziekschool. In gesprek met zijn collega’s bij de lunch gaat Roel ‘verhuizen’ uit de weg. Al is zijn hart vol van huwelijk, verloving, feest, verhuizing. ’s Avonds denkt hij: Ik moet iets nuttigs doen, administratie. Alleen dwalen zijn gedachten alsmaar af. Inspecteur Morse dan maar.
Vrijdag. Roel slooft zich voor het avondeten uit: romige soep vooraf, een vegetarisch hoofdgerecht, tiramisoetje toe. Om uit te buiken kijkt hij met Pien naar de serie Shtisel. De laatste aflevering alweer. Met een ultraorthodox gezin, hun zwarte pandjesjassen, pijpenkrullen. Roel is van ze gaan houden.
‘Zo jammer dat het afgelopen is,’ zegt Pien.
Al Roels gedachten cirkelen meteen weer rond ‘jouw huis, het mijne, inpakken.’ En hoe hij dat ter sprake brengt, het liefst zonder veel nadruk. Hij laat het graag aan Pien over, die kan zoiets veel beter. Onderwijl drinken ze een decafé bij kaarslicht, laat Roel een bonbon smelten in zijn mond. Nog één. Gelukkig begint Pien erover.
‘Ik dacht: ik pak wat spullen in,’ zegt ze. ‘Jij ook. Dan steken we gelijk over.’
Hoe bedoel je?
‘Ik breng mijn spullen naar jouw huis en jij jouw spullen naar het mijne. Dan zien we wel wie er bij wie intrekt.’
‘Jij bij mij,’ zegt Roel. ‘Als het niet uitmaakt.’
Zijn hersens knarsen. Hij moet verbaasd hebben gekeken, want Pien legt het nog eens uit. Ze trekt een schrift tevoorschijn.
‘Kijk,’ wijst ze naar een regel. ‘Voor de boeken en de dvd’s die ik naar jou meeneem, heb ik zes planken nodig. Van tachtig centimeter. Dan kan jij op planken die ik leeg maak in mijn kast jouw spullen zetten.’
Aha! Geen Marktplaats, kringloop, E-books, streaming. Maar twee huishoudens. Een wonderbaarlijke vermenigvuldiging in plaats van armoe.
‘Ik vind het nu nog lastig om mijn huisraad weg te doen,’ zegt Pien.
‘Ik ook,’ zegt Roel.
‘Dat heb ik al een keer gedaan, toen mijn ex vertrok,’ zegt ze. ‘Ik ben nogal gehecht aan wat ik over heb.’
‘Ik ook,’ zegt Roel.
‘We doen een eerste oversteek. Daarna neem jij misschien nog wel eens wat uit jouw huis naar het mijne. Wat je achteraf gezien niet missen kunt, zet je gewoon weer terug. En met mijn spullen sjouw ik ook wat heen en weer. Net zolang tot in jouw huis alleen nog staat waar we niet zonder kunnen,’ zegt Pien.
‘Dan is het tijd voor feest,’ zegt Roel. Uitstel, geen afstel. Zijn loden last verpulvert. Weg. Sneeuw voor de zon. Hij staart naar zijn verloofde, haar springerige grijze krulletjes, staalblauwe ogen. Pien, denkt hij, hoe krijg je het bij elkaar gedacht?
Hij sluit zijn liefde in zijn armen. ‘Mijn Pien.’ Mijn zonnetje, mijn toverfee. Met wie ik ga trouwen. Voorgoed.