Al zit de zorg om haar drankzuchtige moeder Stefanie nog zo hoog, ze durft hem niet te delen met vriendinnen. Zo zondert ze zich van hen af en kijkt vanavond eenzaam naar een bioscoopfilm, over een jonge vrouw die blowt en drank inneemt als water. Stefanie balanceert tussen bewondering voor haar zorgeloosheid en ergernis om haar gezuip.
Van het stadshart onderweg naar huis fietst Stefanie langs ramen met schaars geklede vrouwen en clubs met flikkerend neon. Onverwacht ziet ze een bevriende moeder van haar dochters’ school, Daniëlle, een seksclub uit lopen. ‘Wat doe jij hier?’ roept Stefanie verrast.
‘Even een oud-collega opgezocht.’ Daniëlle strijkt haar haren naar achteren. ‘Een barvrouw, net als ik vroeger.’
Stefanie zegt: ‘Ik heb net American Honey gezien.’
‘Wat vond je?’
‘Foute reclame!’ antwoordt Stefanie met vertrokken mond. ‘Alsof iemand continue kan blijven zuipen.’
‘Zulke types kreeg ik vroeger aan mijn bar,’ zegt Daniëlle. In gedachten ziet Stefanie haar eigen moeder aan de toog over haar glas hangen. ‘Altijd hakketakken met andere gasten.’ Waar Stefanie haar eigen moeder in herkent, met haar gevlekte lipstick en haar plakkerige haar, haar monologen over homo’s, liefde en het universum. In steeds kariger bewoording naarmate wijn en pinten tot de lippen stijgen. Bij Daniëlles woorden ‘al is iedereen allang naar huis, zo iemand lust er nog wel eentje,’ voelt Stefanie zich al wat minder eenzaam.