Bij haar bezoek aan een theater ziet Isis, copywriter, een vriendin staan uit haar studietijd, Lotte. ‘Ken ik jou van vroeger?’
Dat klopt. De snier die Lotte geeft treft Isis onverwacht: ‘Je was van de aardbodem verdwenen!’ Ze zal het er wel naar gemaakt hebben, denkt Isis. Vervolgens raakt het voorval bedolven onder haar drukke werkzaamheden.
Maar nu is Isis ziek, en denkt er nog eens rustig over na. Ze herinnert zich de vroegere Isis, op de thee bij haar bevriende buurvrouw Lotte, die hoogzwanger is. Die Isis zegt: ‘Ik verhuis over een maand naar Bussum.’ Waar ze net haar eerste baantje heeft.
‘Dan zie ik je een hele tijd niet meer,’ zegt Lotte stellig. Onzeker als ze is, schrikt de prille Isis: Wil Lotte me niet meer zien? Wanneer ze maandenlang niets van Lotte hoort, denkt ze: Zie je wel. En sust zichzelf: Zo dik was het niet aan. Daarom stuurt ze maar geen adreswijziging. Wanneer de stilte voortduurt, weet ze het zeker: Ik ben niet welkom meer. Zodoende laat ze het contact verslonzen.
De huidige Isis staat versteld, Lotte bedoelde toen gewoon: Een kind krijgen en verhuizen kosten tijd. De Isis van nu windt zich op. Al mocht ik Lotte graag, een nieuw adres toesturen was me toentertijd teveel. Woest is ze op de jonge Isis. Goddank is die van de aardbodem verdwenen.