Gisteren zag ik in een etalage oogverblindend blinkende, helderblauwe schoenen staan. Die moet ik hebben, dacht ik. Mijn voeten wisten het niet zeker. Binnen trof ik een grijsharige winkelier. Ik slenterde langs planken vol aanwinsten voor herfst en winter, pakte er enkele van op, zette ze terug. Toen tilde ik de blauwe exemplaren in het zicht van de verkoper. ‘Voor smalle voeten?’ Hij zei: ‘ik heb ze net nieuw binnen.’ Ik noemde mijn maat, mijn flatjes trok ik alvast uit. De man verdween een deur in en kwam terug met een witte doos. Ik paste de uitverkoren glimmers. ‘Mijn rechtervoet kan ik ietsje bewegen, de linker niet,’ meldde ik. ‘Lakleer is in het begin altijd wat stug, maar het loopt lekker uit,’ probeerde de verkoper. Mijn voeten weten uit ervaring dat het er in gebruik nooit beter op zal worden. Bestreden in Fausts borst twee zielen elkaar, in de mijne waren dat mijn oog en voeten. Ikzelf was ook partij: ik gunde de eenzame verkoper graag een klant. Stijfjes stappend ging ik voor een spiegel staan. Mijn mededogen met de grijsaard probeerde samen met de lokroep van het wonderschone schoeisel de beklemming van de brede voet waarop ik leef te bagatelliseren. Tevergeefs. ‘Ik denk er even over na,’ zei ik, trok mijn eigen, gemakkelijke schoenen aan en wandelde het zaakje uit.