In aanloop tot zijn komende pensioen doet Roel een poging een oude droom nieuw leven in te blazen: over muziek schrijven. Hij meldt zich bij een krantje aan voor amateurmuziek, de Luistergids. Met ene Cisca aan het hoofd en ene Wilma, Jan, Vincent en fotograaf Fabiënne als redactieleden. Allen muziekbeoefenaren, -docenten, band- en orkestleden op semi-profniveau. Roel kent hen geen van allen. Eén houdt zich voor het tijdschrift enkel bezig met subsidies en projecten, een ander doet de jazz, een derde is de vaste columnist. Met talrijke artikelen en stukjes schrijft Cisca het verder vol.
Zij maakt Roel soms attent op een buurthuisconcert of op een amateurconcours of jong talent. Roel interviewt betrokkenen, waar hij met veel plezier verslagjes over schrijft. Ze gaan hem telkens beter af. Geïnterviewden zijn tevreden, ook Cisca vindt zijn stukjes leuk. De andere redactieleden zeggen er niets van. Pien wel, die is ook apentrots.
‘Kijk nou toch,’ zegt ze. ‘Roel Dullaert met naam en toenaam in een blad.’
Vlak voor de zomer wijdt hij een stuk aan een jongeman die vioolles in een buurthuis geeft. Roel weegt zijn woorden, varieert zinslengtes, verzint een passend slot. Per Zoom vergadert de redactie over het nieuwe nummer. Cisca zegt:
‘Roels artikel schuift door naar een volgende editie.’
‘Welke volgende?’ vraagt Roel. Maar Cisca laat het in het midden.
‘Dat buurthuis is toch dicht,’ zegt ze.
‘Maar Cisca,’ zegt Roel. ‘Het schept verplichtingen als je zo iemand interviewt. Die man verheugt zich op zijn stukje in de krant. Bij leerlingen, vrienden en familie maakt hij daar goede sier mee.’ Wat Roel zelf trouwens ook doet. Maar hij kan soebatten wat hij wil, Cisca zegt snerpend:
‘We hebben voor dit nummer al ruimschoots te veel woorden. Jan en alleman heeft een bijdrage ingestuurd.’ Dat heeft Cisca zelf aangehaald, weet Roel maar al te goed. Met de lockdown was ze bang dat ze kopij tekortkwam.
Wat in de vergadering gebeurt, komt op Roel over als een coup. Hij komt woorden tekort om alsnog zijn stuk geplaatst te krijgen. Bij elk argument dat hij gepassioneerd naar voren brengt, voelt Roel zich meer een clown. Cisca houdt haar poot stijf, de anderen zeggen geen boe of bah. Hun rubrieken blijven. Als een geslagen hond klikt Roel na afloop op Leave Meeting.
‘Hoe was het?’ vraagt Pien later bij een kopje thee.
‘Waardeloos,’ antwoordt hij. En fulmineert: ‘Een stelletje slome eikels zit er daar, zoutzakken zijn het, met Cisca als dictator. Het is al net zo’n slangenkuil als op mijn school. Ik sta volslagen machteloos, ze gaan hun eigen gang.’
Hij ziet zijn droom vervlogen. Nooit stuur ik meer een letter naar die gids, neemt Roel zich heilig voor. Die nacht ligt hij er wakker van: hoe moet het verder met me?