Het kerstdiner heeft goed gesmaakt. Het was gezellig samen met de jonge generatie. De 27ste alweer. Voor het ontbijt staan Roel en Pien in hun blootje samen voor de spiegel. Pien vat haar taille tussen duim en wijsvinger, tilt haar borsten op, knijpt in haar wangen.
‘Help, Roel hoe komen we aan al dat vet?’
Roel haalt zijn schouders maar eens op, beziet zijn hangbuik. Bespeurt vrouwelijke rondingen in zijn behaarde borst.
Als we zo doorgaan, is er geen houden aan, vreest Pien hardop. Ze moeten aan de lijn.
Moet dat echt? Niets lijkt Roel erger dan ‘nee’ te moeten zeggen tegen bitterballen, frietjes en appeltaart met slagroom. Of een vies dieet te moeten houden van enkel rauwkost en droog brood.
‘We moeten ermee zien te leven, Pientje,’ zegt hij hoopvol. ‘Je bent nu toch hartstikke mooi.’ En nog wat over anorexia, wat hij pas op tv gezien heeft. In zijn betoog mixt hij hun vorderende leeftijd, slinkende ruggengraat en slapper wordend vel. De feestdagen, niet te vergeten en nog wat verzachtende omstandigheden.
Maar Pien wil van geen wijken weten. Hart- en vaatziekten brengt ze in het geweer. Ze sleept er lichamelijke ongemakken bij, ouderdomskwalen, gebrek aan fut.‘Volgend jaar dan maar.’ Hij slaakt een moedeloze zucht.
Pien knikt ietwat aangeslagen. Al heeft ze hem ook lief zoals hij is, zegt ze.
En hij haar.
Oudejaarsdag slapen ze uit, ontbijten met de krant op bed, nemen samen een oudejaarsbad. En dan, help, is de ochtend al zowat voorbij. Als ze nog oliebollen willen halen, moeten ze opschieten. Champagne, chips en nootjes hebben ze genoeg in huis.
‘Ook maar wat van die Franse kaasjes?’ vraagt Roel. Hun gasten Giel en Rosa zijn daar dol op.
Op het Gelderlandplein is er nog eten in overvloed te koop. Ietwat ontheemd wandelt Roel met zijn verloofde door het winkelcentrum terug naar huis. Langs poppen met feestkleding in de etalages. Glitter, glim en glom. In de winkels loopt een enkele klant. Die schijnt zelfs nog op dit moment een glans pak of satijnen jurk te willen kopen. Wat mensen dragen die met oudejaarsavond op tv te zien zijn. In een gezelschap opgewonden standjes, die – glas in de hand- secondes brullen tot de klok twaalf uur slaat. Alsof er dan iets geweldigs gaat gebeuren. Iets wat ze innig wensen.
‘Alsof om middernacht alles goed zal komen,’ gniffelt Roel voor een etalage.
Pien noemt dat de magie van oudejaarsnacht.
Daar vindt Roel zich langzamerhand te oud voor.
Drie uur. Thuis halen ze servies, glaswerk en tafelkleed tevoorschijn. Kaarsen, feestservetjes. Ze stofzuigen nog even.
Straks lekker oliebollen. En vette hapjes. Vanavond eten ze gezellig met hun gasten mee.
‘Dat nieuwe jaar is morgen pas,’ zegt Roel. Heel even flitst er in zijn hart hoop op magie, van oudejaarsnacht. Dat om twaalf uur hij als bij toverslag zes kilo lichter is.